Woorden

Vandaag werd ik weer helemaal blij van mijn werk. Een enthousiaste, vaste bezoekster van mijn schrijfcafé wipte even langs: "Voor jou! De verhalenbundel van mijn vader! Is net verschenen. En iedere keer wanneer ik een verhaaltje lees, herken ik dingen uit jouw lessen. Dan zie ik: O, hier gebruikt mijn vader de techniek 'Show - don't tell' Dat heb ik bij Katja geleerd!"

Ik straal. Geen mooiere beloning dan een cursist die mooie dingen doet met mijn schrijftips. Nieuwsgierig bekijk ik het boekje De rollator van mevrouw Bloem. Ja, zo'n titel maakt nieuwsgierig. Helemaal goed. Ik lees de achterflaptekst: "Sjaak doodt een sabeltandtijger in de uiterwaarden." Hilarisch! En: "De pogingen van Olaf om zijn eenzaamheid te verjagen, lopen uit de hand." O ja, dat zie ik al helemaal voor me. Goed gekozen beelden, doeltreffend verwoord. Veel belovende omslag dus. Ga ik zeker lezen.

Ik bedank de trotse, gulle geefster en vanzelfsprekend raken we in gesprek over schrijven. We wisselen uit waar we zoal schrijftechnisch mee worstelen en geven elkaar tips. Inspirerend schrijfcafé met zijn tweetjes in een kwartiertje.

Ze vraagt of ik binnenkort weer ga starten met mijn Schrijfcafé's, want online is toch maar online en ze mist de bijeenkomsten. Toevallig kwam Rutte gisteravond net met versoepelingen voor bijeenkomsten. Dus ja, ik ga gauw zoeken naar een vorm om weer te starten. Schrijfinspiratie met 1,5 meter. Met een rollator over 1,5 meter. Naar een sabeltandtijger op 1,5 meter. We gaan onze eenzaamheid doorbreken en laten dat in onze schrijfinspiratie lekker uit de hand lopen!

https://www.gopher.nl/shop/title.asp?id=14076

De thuiszorgdame adviseerde ma met klem om binnen te blijven en contacten met anderen te vermijden, zoals alle ouderen.
‘Wat een onzin,’ denkt ma, ‘ik heb mijn hele leven nog nooit griep gehad.’
Haar gedachten dwalen af. Haar jongere broer zou waarschijnlijk wel binnen gebleven zijn met zijn rokerslongen en kwetsbare gezondheid. Enkele jaren geleden had ze hem begraven. Nee, zíj zal zich nooit meer laten opsluiten, dat besluit had ze 75 jaar geleden genomen.

Toen speelde er een klein meisje met donker haar met wat stokjes en een steentje in het zand tussen de barakken van haar tante. Het was nog ochtend, maar al warm in het kamp in het tropische Indië. Naast haar zat haar nog kleinere broertje, waar ze op moest passen. Ze droegen allebei een zomers handsopje, dat duidelijk met de hand was genaaid uit een versleten, katoenen laken. Het stak schril af tegen de donkergroene uniformen van de bewakers.

Ze was aan het bikkelen: het steentje deed dienst als balletje dat ze steeds opgooide en weer opving. De stokjes stelden haar bikkels voor, die ze steeds op een andere manier probeerde neer te leggen of op te pakken, terwijl het steentje in de lucht was. Haar broertje had geprobeerd haar stokjes af te pakken; hij wilde ook spelen. Gedecideerd had ze rondgekeken en ontwaarde vlak naast de omheining van prikkeldraad nog meer takjes en steentjes. Ze had haar broertje bij de hand genomen en samen met hem nog zo’n setje bijeen gezocht, onder toeziend oog van een bewaker. Haar broertje had zijn schat mee naar het zand genomen waar ze eerder hadden gezeten en begon er meteen driftig mee te spelen. Maar in zijn peuterhandjes waren de schatten over terecht gekomen, behalve waar hij wilde. Al gauw ging hij maar op mierenjacht.

Zwijgend laat mijn moeder de thuiszorg uit, trekt ook haar jas aan en gaat een ommetje maken. Om haar hals een wat verschoten, rode sjaal, die ze met de hand heeft genaaid uit een versleten, wollen trui. Even kijken of de buurvrouw een paar huizen verderop nog hulp nodig heeft.

#WorldStorytellingDay #vrede

Op een avond keek mijn man weer eens op tv naar het programma van een Amerikaanse investeerder die kleine bedrijfjes naar een hoger plan probeert te tillen. Normaal haak ik gelijk af bij dat programma, want de commerciële bedrijfskunde heeft mijn belangstelling al lang geleden verloren. Maar gisteravond dacht ik: “Laat ik eens belangstelling tonen voor wat mijn lief interesseert.”  
Dus bleef ik hangen. En werd opvallend geraakt.

Die investeerder helpt niet alleen met geld; hij neemt ook een aandeel in het bedrijf en eist enige tijd de zeggenschap op. Vervolgens coacht hij de oprichter/eigenaar(s) in het vergroten van het marktaandeel of het lanceren van hun nieuwe product, etc. Die avond ging het over een horlogemaker, die ooit was begonnen om een prachtig horloge te maken voor zijn aan kanker lijdende moeder. Op die oorspronkelijke aanleiding bleef de investeerder maar hameren.

Op zeker moment viel het kwartje bij de horlogemaker. Hij ging zijn moeders horloge in een grote oplage maken, doneerde 10% van de opbrengst aan het Amerikaanse KWF. Vervolgens gebruikte hij dat en het verhaal over zijn moeders horloge als een verkoopargument in zijn marketing. Het liep als een trein en de stap naar andere horloges voor andere goede doelen was snel gemaakt.

Nu weet ik dat sommigen het onethisch vinden om je boterham te verdienen over de ruggen van andermans leed. Maar daar ging het mij nu even niet om. Deze man snapte zijn doelgroep pas, toen hij vanuit zijn oorspronkelijke motivatie, vanuit zijn hart ging denken. Oprecht. 

Ik vroeg mij af waarom juist dit onderwerp voorbij kwam, toen ik besloot om te blijven kijken? Wat probeerde de voorzienigheid mij te vertellen? Waarom was ik ooit met mijn bedrijf begonnen? Omdat ik aan den lijve had ondervonden hoe helend schrijven over je leven kan zijn. Omdat lezers mij vertelden hoe helend het ook voor hen was: herkenning, inspiratie. Omdat ik wist dat ik goed kon schrijven en coachen. Omdat ik mijn eerste klanten helemaal zag opbloeien tijdens het proces. Daarom.

Daarom staat dat ook op mijn homepage: “Omdat woorden over het leven overleven en doen leven. Daarom.”

Maar de tijd dat ik startte en mijn website ontwierp, is al lang geleden en dan vergeet je dat soort dingen. Net als die horlogemaker. Tijd om de draad weer op te pakken. Vandaag met deze blog. Komende week met meer. Wordt vervolgd.

Intussen is de Vredesweek afgelopen. Maar ik merk dat mijn pelgrimage op zoek naar vrede doorgaat. Geen idee hoe lang nog, misschien wel mijn leven lang. Dat hoop ik: bij elke stap weer inspiratie!

Mijn zesde blog over de vredesweek liep vertraging op, doordat ik vóór mijn zoons verjaardagspartijtje ons huis moest omtoveren tot het door weerwolven geteisterde Wakkerdam. Zaterdagavond arriveerden er tien weerwolfjes. Dus was ik in de weer met weerwolventaart, weerwolvenmysteriespel, weerwolventikkertje én een overnachting in nachtelijk Wakkerdam. Aan mij de taak om de vrede te handhaven en het spel te leiden. Keer op keer spoorde ik de weerwolven aan om zich niet te verraden, omdat ze anders geëxecuteerd zouden worden door de burgers van Wakkerdam. Met zoveel vrolijke weerwolfjes om mij heen was vrede handhaven gelukkig geen zware, maar vooral een gezellige én uitputtende taak. Uiteindelijk werd het gelijkspel tussen de weerwolfjes en de burgers van Wakkerdam: met tikkertje wonnen de weerwolven en in het mysteriespel de burgers. En nadat de weerwolfjes op zondagochtend weer vertrokken, restte mij de taak om Wakkerdam weer om te toveren in een vredig huisje.

Kinderen en vrede. Student Alaedinne van het Huis van Vrede in Almere maakte tijdens de Walk of Peace diepe indruk op mij. Hij zei: “Genocides beginnen met woorden: haattaal. Dit roept angst op en angst roept geweld op. Een cultuur van vrede begint dus bij woorden, bij de manier waarop we met en over elkaar praten. Niet als een filosofisch onderwerp, maar als iets belangrijks om dagelijks toe te passen: hoe moet bijvoorbeeld een economie van vrede eruit zien?

En laten we het doorgeven. Hoe moet onderwijs van vrede eruit zien? Laten we ‘vrede’ niet als apart vak als maatschappijleer geven en ook niet als een jaarlijks thema voor projecten. Maar laten we scholen van vrede stichten met een vredespedagogiek en een curriculum dat in elk vak de universele, menselijke waarden integreert. Dus we rekenen om eerlijk te leren delen met elkaar. We leren biologie om oog te krijgen voor het leven in al zijn samenhang. We leren taal om ons bewust te worden van de kracht van het woord in geweldloze communicatie. We leren geen geschiedenis om je eigen geschiedenis, je eigen gelijk op te hemelen over militair-politieke conflicten. Maar we leren bij geschiedenis over hoe mensen sámenleefden, hoe waar culturen elkaar in vrede ontmoetten, dat die juist elkaar bevruchtten, waardoor wetenschap, cultuur en economie opbloeiden en elkaar verrijkten. En hoe oorlog verarmde. Enzovoorts.”

Vrede geïntegreerd in alles wat we doen. Wow. Kinderen leren vrede toe te passen in alles wat we doen. In die zin staat het schaamrood me op de kaken als ik terugdenk aan ons weerwolvenkinderpartijtje. Ik heb nog heel wat te leren…

#pax #walkofpeacealmere #legerdesheils #huisvanvrede
#vredesweek2019 #vrede #vredesweek