Woorden

Vanavond de maandelijkse bijeenkomst van mijn Schrijfcafé. Dit keer in Inloophuis De Ruimte en natuurlijk over vrede. Ik daag mijn tafelgenoten uit om niet alleen hun verhaal te schrijven over een moment van vrede in hun leven. Maar om ook te laten zien waarom die herinnering voor hen zo intens was. Waarschijnlijk, omdat die in contrast stond tot momenten waarop het minder vredig was. Hoe kun je dat heel subtiel of schreeuwende luid in je verhaal weven?

Het levert huiveringwekkende en prachtige verhalen op. Conflict in je verhaal maakt het intens, juist als het gaat over vrede. Vrede gaat leven na conflict.

Daar sprak ik ook over tijdens de Walk of Peace afgelopen zaterdag met een jonge vrouw met prachtige dreadlocks en een donkere huid om jaloers op te zijn. Ze vertelt: "Bij SGI, een boeddhistische beweging, leerde ik omgaan met de heftige dingen van mijn leven. Zo ontdekte ik dat hoe zwaar of moeilijk het soms ook is, ik toch met liefde naar mezelf en de ander kan kijken. En dan pas kan ik een manier bedenken om de situatie draaglijk te maken. Dan draag ik bij aan vrede in mezelf en met anderen. En dat wil ik hier uitdragen."

Wow, denk ik. Vrede en conflict, conflict en vrede. Ze schuren, maar worden samen intens. Niet alleen in mijn vak, schrijven, maar in het leven.

Intens dankbaar voel ik me voor vandaag, mijn vijfde dag op pelgrimstocht op zoek naar vrede.

#pax #walkofpeacealmere #legerdesheils #huisvanvrede
#vredesweek2019 #vrede #vredesweek

Bij Bosshardt schoven vanochtend acht prachtige mensen aan mijn tafel: buurthuisbezoekers en vrijwilligers van ver weg en van dichtbij. Ze waren vrolijk, nieuwsgierig en vooral sámen. Daarmee bedoel ik dat ik aan hun uitstraling kon voelen dat ze wisten dat ze bij elkaar welkom waren zoals ze waren. Dus ik dacht: Zíj kennen het geheim van vrede, want dat stralen ze uit. Ik ga ernaar vragen.

Er kwamen vele (ant)woorden op de banner terecht: tevredenheid, de naaimachine van Bij Bosshardt, warme chocomel, samen de hond uitlaten, mensen, stilte, eten, acceptatie, geen oorlog en nog veel en veel meer. Zo divers kan vrede dus zijn. Zo klein, zo groot, zo dichtbij en zo ver weg.

Mijn gedachten glijden terug naar de Walk of Peace van afgelopen zaterdag. Stevig doorstappend vertelt Anja, een slanke, wijze dame in mijn pelgrimsgroep: “Van huis uit ben ik katholiek, dus denken over vrede kreeg ik wel mee. Maar intussen ben ik meer oecumenisch dan katholiek, omdat ik geleerd heb dat de verschillen niet zo belangrijk zijn. Een vredige wereld is delen, samen.”

En we kijken eens rond in onze wandelgroep: boeddhisten, heilssoldaten, andersoortige christenen, socialisten, mensen met roots in Nederland en mensen met roots ver weg van hier. Ze lopen allemaal mee. Samen. Blij en doelgericht.

Bij Bosshardt vroeg ik mijn tafelgenoten vanochtend verder te spelen met de opgeplakte woorden: hoe zag dat moment van vrede in ons leven eruit? Hoe rook het? Hoe klonk het? Hoe voelde het? We zetten al onze zintuigen wijd open en zogen alle indrukken uit onze herinnering op. Nog meer woorden, dit keer kwamen ze in onze eigen kleurcirkels. Uiteindelijk ontstonden er verhaaltjes, indrukwekkende verhalen over vrede, stuk voor stuk. Zo gemakkelijk kan adembenemend schrijven zijn, of je nou ooit veel tijd op school doorbracht of niet, of je nou goed Nederlands kunt of niet, of je nou muzikant bent of coördinator of huisvrouw of nog anders. Geraakt door elkaars verhalen stijgt onze waardering voor elkaar. Vrede.

Graag sluit ik mijn vierde dag op pelgrimstocht naar vrede af met een citaat. Arie van het Leger des Heils sloot de Walk of Peace zo af: “De wenkende vinger verbindt wat de wijzende vinger afwijst. Laten we meer gaan wenken en minder gaan wijzen.”

#pax #walkofpeacealmere #legerdesheils #huisvanvrede
#vredesweek2019 #vrede #vredesweek

Het werd avond en het werd morgen. De derde dag... van mijn pelgrimage op zoek naar vrede.

Vandaag overleg ik weer even met de uitgever die een intens boek van een klant van mij gaat uitgeven. Ze heeft een waargebeurd verhaal geschreven over een onbevangen, jonge kerkorganist die vlak voor de Tweede Wereldoorlog een mooi meisje trouwt. De oorlog rukt ze wreed uiteen en pas na de oorlog kunnen ze de draad van hun liefde weer oppakken. Maar het geweld blijkt diep in haar verscholen te zitten. Hij zoekt hulp en vrede bij God, bij hun pastor en bij de hulpverlening. Iedereen lijkt te weten wat er is, maar iedereen zwijgt. Langzaam verliest hij zijn geloof. Wanneer zijn geliefde vrouw een gevaar wordt voor hun pasgeboren zoon, móet hij zelf in actie komen. Zal hij op tijd de vrede in hen vinden?

Zaterdag tijdens de Walk of Peace raakte ik in gesprek met Kees en zijn vrouw Pia, nog voordat we op weg gaan naar het Mandela-monument. Zij zijn lid van de Quakers, een kerkgenootschap.
“Wij zijn ervan overtuigd dat ons geweldloos opstellen in het dagelijks leven, een integraal deel uitmaakt van onze wens om Jezus' weg naar vrede te volgen,” verkondigt Kees.

Zijn leven is doordesemd van een intens verlangen naar vrede en gerechtigheid. Hij komt namens de Raad van Kerken op voor onderdrukten, bezocht de avond ervoor nog een bijeenkomst over het Israëlisch-Palestijns conflict, is lid van een Europese vredesbeweging en is zo dagelijks in de weer voor vrede.

Pia valt hem bij: “Maar het begint bij je gezin: De kinderen probeerden we al mee te geven hoe belangrijk het is om met vrede bezig te zijn. Op hun scholen ook, dat is zo belangrijk. En gelukkig zien we dat de kinderen die waarden ook weer uitdragen op hun manier. Daar doen we het voor.”

Kees maakt zich boos dat Nederland bommenwerpers koopt voor nucleaire taken: “We hebben in de jaren '70 zó massaal laten weten dat we dat soort wapens niet willen! Ik ga in mijn speech straks oproepen om wéér massaal in opstand te komen hiertegen.”

Een christen die gebukt onder geweld zijn geloof verliest, een christen die geweld verzwijgt en een christen die geweldloosheid van de daken schreeuwt als noodzakelijke stap naar vrede. Een verwarrend beeld. Hoe zit dat met die christenen? Hoe zit dat met de christen in mij? Hoog tijd om het morgen aan een andere reisgenoot te vragen. Of misschien eens aan mezelf.

Want het is avond en morgen wordt het weer licht.

#pax #walkofpeacealmere #legerdesheils #huisvanvrede #vredesweek2019 #vrede #vredesweek

(foto: pelgrims bij het Mandela-monument)

Dag twee van mijn pelgrimstocht op zoek naar vrede. Vandaag ga ik op bezoek bij een oudere dame die ik eens per week help met van alles. Vandaag vroeg ze mij bij een gesprek te zitten waar ze tegenop zag. En inderdaad legt haar bezoeker haar, met alle goede bedoelingen van dien, het vuur aan de schenen.
“Als je écht vrede wilt met anderen, zul je moeten accepteren dat anderen zijn zoals ze zijn en je af moeten vragen wat jíj anders kunt doen.”
Hij zegt het niet helemaal handig en ze raakt bevangen door haar angst.

Ik denk terug aan een gesprek dat afgelopen zaterdag had tijdens de Walk of Peace in Almere. Op zeker moment liep Svetlana een stukje met mij op, een warme, stralende vrouw die ik ken van zangavonden in Inloophuis De Ruimte. Ze loopt uit volle overtuiging mee, maar niet om een statement te maken naar anderen. Vooral om te voelen wat zíj kan doen voor vrede.

“Mijn wijsheid van vandaag is dat ik merk dat er nog zoveel te doen is en mijn pad is nog zo open," legt Svetlana uit. "Ik ben in een andere fase in mijn leven gekomen en dacht: ik begin bij het begin vandaag en kijk wat er op mijn pad komt. Ik kijk rond naar waar ik nog iets kan aanreiken. Wil ik iets met kinderen doen of wil ik weer zingen of misschien dansen? Het pad gaat voort, ik weet nog niet waar het heen gaat leiden.”

’s Avonds aan de telefoon praten de oudere dame van vandaag en ik nog na over het heftige gesprek vanmiddag. Ze zegt: “Ik wil wel, maar ik ben zo bang en wil daar graag hulp bij. Ik heb nog een weg te gaan.”
We spreken af om daar samen met nog iemand anders over door te praten. De weg verder op te gaan.

Dag twee van mijn pelgrimstocht naar vrede is er een geworden van verlangen naar het pad, ook al is het onbekend en beangstigend. Laat ik nieuwsgierig zijn en erop vertrouwen dat ik niet alleen ben, hulp kan vragen als ik angstig word.

Er is nog zoveel te doen en mijn pad is nog zo open.

#pax #walkofpeacealmere #legerdesheils #omroepflevoland
#huisvanvrede #vredesweek2019 #vrede #vredesweek